Sara - Van vrijwilliger tot flexmedewerker

Hoe ben je bij Vincent van Gogh terechtgekomen?

Dat is eigenlijk wel grappig, want ik woon hier in de buurt. Vroeger kwam ik hier met mijn moeder om te wandelen en om de diertjes te voeren. Dat is altijd blijven hangen. Het voelde daardoor bijna vanzelfsprekend om juist hier aan de slag te gaan.

Ook mensen uit mijn omgeving benadrukten het werken bij Vincent van Gogh. Een ambulant verpleegkundige GGZ die ik ken en een docent van school adviseerden mij om vrijwilligerswerk te gaan doen. Dat leek me een goede en toegankelijke manier om kennis te maken met de praktijk. Ik heb toen een motivatie gestuurd en had een heel fijn gesprek met de vrijwilligerscoördinator. Zo startte ik in februari 2025 als vrijwilliger op de opnameafdeling van de Korsakovkliniek.

Hoe zag je rol als vrijwilliger eruit?

Heel laagdrempelig. Ik kwam op woensdagmiddagen voor een paar uur en voerde gesprekken met cliënten, zowel op de groep als één-op-één. We gingen wandelen, speelden spelletjes en ik was gewoon een luisterend oor. Het mooie was dat ik geen vaste taken had, maar echt extra was. Daardoor had ik de rust en de ruimte om bij iemand te gaan zitten, tijd te nemen en er écht even te zijn voor de cliënt. Voor sommige cliënten betekende dat heel veel en dat vind ik ontzettend waardevol.

Wat was voor jou het meest bijzondere moment tijdens het vrijwilligerswerk?

Ik herinner me een cliënt die net was opgenomen en zich erg onzeker en verward voelde. We zijn toen samen even apart gaan zitten om te praten. Het feit dat iemand zijn verhaal kwijt kon en vervolgens zei: “Dankjewel dat je naar me luistert,” gaf mij kippenvel. Het maakt me dan niet uit dat zo’n cliënt mij de volgende keer misschien weer vergeten was, want op dat moment kon ik er zijn. Dat vind ik heel bijzonder.

Je bent inmiddels gestart als flexmedewerker. Hoe ervaar je dat?

Ja, sinds kort werk ik in de flexpool. Dat betekent dat ik nu echt onderdeel ben van het team en meer taken krijg. Ik ondersteun collega’s, help op de groep en pak praktische taken op, zoals het klaarzetten van koffie of het ondersteunen bij maaltijden. Wat hetzelfde is gebleven, is dat ik nog steeds kleine, waardevolle momenten met cliënten kan hebben. Wat verandert is: er wordt nu echt iets van me verwacht. Dat geeft me meer verantwoordelijkheid en uitdaging. Het vrijwilligerswerk was prachtig, maar ik merkte dat ik op een gegeven moment méér wilde doen, wat nu kan!

Wat zijn je toekomstplannen?

In februari wil ik proberen toegelaten te worden tot de master Gezondheidszorgpsychologie. Uiteindelijk zie ik mezelf als basispsycholoog aan de slag gaan, het liefst bij Vincent van Gogh. Daarna wil ik graag doorstromen naar de postmaster GZ-psycholoog. Ik heb de ambitie om verder te groeien, maar voor nu wil ik praktijkervaring opdoen.

Wat motiveert jou het meest in dit werk?

Voor mij begon het allemaal met nieuwsgierigheid: ik wilde zien hoe de klinische praktijk eruitziet. Dat gecombineerd met mijn enthousiasme en de wens om ervaring op te doen, zorgde ervoor dat ik dit pad koos. Wat me drijft, is dat ik mensen wil helpen door gewoon even aandacht te geven. Ik vind het ook mooi dat je in de zorg samenwerkt met verschillende disciplines. Je leert van elkaar en doet het echt samen. Dat maakt dit werk bijzonder.

Wat zou je tegen anderen zeggen die twijfelen om de stap naar de zorg te maken?

Ik zou zeggen: waarom niet? Het is dankbaar werk en je leert er enorm veel van. Voor mij was het dé manier om ervaring op te doen en te ontdekken waar mijn passie ligt. Je rolt er langzaam in en het is heel toegankelijk. Bovendien maak je echt verschil, hoe groot of klein dat ook mag zijn.